اهل جنوب بودن هرچند در همهی جهان به مجموعهای از نداشتهها و ضعفها در اقتصاد و فرهنگ اطلاق میشود، اما در ایران، در همین قرنی که گذشت، زمانی اهل جنوب بودن معنای دیگرگونی داشت؛
نسبت دیو و اژدها و پری با «خیال» را پس از اسلام در متون دری - که وجه غالب ادبیات پس از اسلام است - در حماسهها و داستانهای منظوم و منثور و روایتهای شفاهی میتوان بازجست.