کتاب تئاتر پست دراماتیک و فرم

برای درک و دریافت تئاتر ما مستلزم درک و دریافت فرم هستیم در واقع اندیشیدن به مقوله ی تئاتر بدون در نظر گرفتن مقوله ی فرم امری ناممکن است. تئاتر همان طور که ریشه شناسی و تبارشناسی این واژه نشان میدهد صرفاً محلی برای دیدن نیست بلکه فضایی برای اجرا و تجلی فرم است. اما تئاتر به چه چیزی فرم میبخشد و در مقابل چه عاملی با چه کسی به تئاتر فرم میبخشد؟ آیا فرم به عناصر ترکیبی ساختارها با الگوهای ذاتی یک اثر هنری اشاره دارد؟ فرم چگونه با جنبه های دیگر مانند محتوا یا کارکرد مرتبط است؟ آیا فرم صرفا یک ظرف یا تزئین است؟ و چه ارتباطی اگر وجود داشته باشد بین فرم و شرایط تاریخی و اجتماعی که یک اثر هنری در آن ظهور میکند وجود دارد؟
در حالی که بحث درباره ی فرم» در مطالعات تئاتر و اجرا به بن بست رسیده است. علاقه ی مجددی به بازنگری فرم در سایر زمینه ها به ویژه مطالعات ادبی ظهور کرده است. یکی از
روندهای برجسته ی فرمالیسم متجدد تلاش برای احیای اصول بنیادین نقد تو جدید است که رویکردهای زمینه گرایانه را رد کرده و دوباره بر لذتهای گم شده ی «خوانش سطحی تمرکز میکند با این حال در مواجهه با فرمالیسم واکنشی همان طور که عمارجوری لوینسون این گروه را چنین می نامد تلاشهای مداومی برای باز آفرینی مطالعه  «رم» وجود داشته است که بر جامعه سیاست اقتصاد و تاریخ تأکید دارد؛ برای مطالعات تئاتر و اجرا دو روند جدید فرمالیسم از اهمیت ویژه ای برخوردارند یکی که تفکر فرمالیستی را به نهادهای اجتماعی اعمال میکند و دیگری که شرایط تاریخی اشکال نوین هنر را بررسی میکند. اگر چه هیچ یک از این تمایلات به تنهایی دریافت جامعی از درک گسترش یافته ای که ما پیشنهاد میدهیم درکی که تقاطع های تاریخی هنر و جامعه را تاریخ گذاری میکند ارائه نمیدهند اما الگوهای مفیدی برای ساختن فراهم می سازند.
یکی از کلان ادعاهای بنیادین کتاب حاضر این است که انتقادات گوناگون نسبت به تئاتر پست دراماتیک بیش از آنکه به ساخت پست دراماتیک مربوط باشند. ریشه در تردیدهای| عمیق تری درباره ی فرم و فرمالیسم در مطالعات تئاتر و اجراء دارند با پرداختن به این بی اعتمادی دیرینه و حتی نوعی حساسیت نسبت به فرم در این حوزه استدلال میکنیم که هنرمندان و پژوهشگران میتوانند از یک ساخت واژگان فرمالیستی گسترده تر و انعطاف پذیرتر بهره برند بر خلاف تئاتر دراماتیک که در آن ادراک حسی به پس زمینه می رود. تئاتر پست دراماتیک با برجسته کردن کیفیتهای بدنی شنیداری فضایی و ریتمیک اجرا نوعی تجربه ی ادراکی غیر روایی می آفریند که مخاطب را از تماشاگر منفعل به درگیر شدن تنانی» و «روانی» با اجرا» فرا می خواند.