فیلم نامه های پیش رو را که مرور می کنم، آن چه بین همه ی آن ها مشترک است و از رقص در غبار تا گذشته پررنگ و آگاهانه تر شده

رایت می کند که چطور یکی می کوشد دیگری را تحت سلطه خود درآورد.

چند عابر در این سو و آن سو می پلکند

می­نویسم، اتفاقی نمی­افتد، نمی­نویسم، اتفاقی نمی­افتد ...

دیوونگی نکنم؟ چه جوری می تونم با شعورم نفس بکشم؟

بیمارستانی خصوصی پذیرای مردی می شود که با دیگر افراد متفاوت است...