کتاب بهار با کنجی شکسته

داستان از دیدگاه‌های متنوعی روایت می‌شود، با محوریت سانتیاگو، یک زندانی سیاسی در اروگوئه، و خانواده‌اش که به اجبار در آرژانتین تبعید شده‌اند. شخصیت‌های اصلی شامل همسرش گراسیلا، دخترش بئاتریس، پدرش رافائل، و دوست نزدیکش رولاندو هستند. هرکدام از این شخصیت‌ها، بخشی از داستان را روایت کرده و نشان می‌دهند که زندانی شدن سانتیاگو چگونه به شکل‌های مختلف بر زندگی آن‌ها تأثیر گذاشته است. بندتی با این زاویه‌های دید متفاوت، خواننده را در عمق احساسات پیچیده‌ای مانند اشتیاق، ناامیدی و امید به بازگشت به خانه شریک می‌سازد و نشان می‌دهد که چگونه تبعید می‌تواند روابط را تا آستانه شکست برساند و در عین حال بر انعطاف‌پذیری انسان تأکید کند. سانتیاگو در تأملاتش از زندگی زندان، با احساس انزوا و گناهی مواجه است که ناشی از فشارهایی است که حبس او بر خانواده‌اش تحمیل می‌کند. از سوی دیگر، گراسیلا با مشکلات خاص خود دست و پنجه نرم می‌کند؛ او بین تمایل به ادامه زندگی و عشق دوباره از یک سو و وفاداری به همسرش از سوی دیگر گرفتار شده است. هر شخصیت زاویه‌ای متفاوت به موضوع جدایی می‌بخشد و بازتابی است از زندگی تحت ظلم و فشار و اشتیاق به بازیابی حس آزادی و نرمال بودن. یکی از موضوعات محوری کتاب، مفهوم شکستگی و امکان تجدید است. همانطور که از عنوان پیداست، زندگی تحت دیکتاتوری، روابط و عادی بودن را می‌شکند. اما بندتی این شکستگی را به‌عنوان منبعی برای رشد و نوعی تولد دوباره نیز در نظر می‌گیرد. او امید به اینکه افراد و روابط، با وجود زخم‌های ناشی از ستم سیاسی، می‌توانند دوباره احیا شوند را در سرتاسر داستان حفظ می‌کند.