سرم را بالا می‌آورم. چیزی می‌بینم که در برق نگاهی می‌شکند و صدایی را می‌شنوم که می‌گوید...

دیشب توی پله های خونه لیز خوردم....

پلشتی و تاریکی ابدی در داستان‌های این دوره صادق چوب آشکار است.

راه‌ پله تاریک و پلکان فرسوده بود. به در که کوبیدم انگار طنینی تهی داشت

چیزی که گفته‌ اند حقیقت دارد انتقام شیرین است. نـوزادی که تنها چند دقیقه از تولدش می‌ گـذرد، به زور از مادر درهم‌ شکسته‌اش گرفته می‌شود.

یکی دیگر از خوبی های رفتن به خانه ی درک این است که او هیچ خواهر روی اعصابی ندارد