بچه‌ رزمری، رمانی کوتاه یا داستانی بلند، یکی از بهترین نمونه‌ های ایجاد تعلیق میان وهم و واقعیت است.

عادت او بود که روی تخت، زیر پتو یا شمد، به‌مناسبت فصل، دراز می‌کشید و چشم‌هایش را با شال سیاهش می‌پوشاند و داستان‌هایش را تقریر می‌کرد. از قدیم این شیوه‌ی داستان‌سرایی او بود.