حالا خود من در نمایشگاه نیویورک، با فکر این موضوعات توی سرم، گام بر می داشتم

سرگروهبان آدم نبود مادر، حرف حالیش نبود.

گاهی به نامه ‏هایی فکر می کنم که هرگز به دست صاحبانش نرسید.

ده سال پیش که جوانتر بودم کار دلچسبی نصیبم شد، یعنی سفر به گوشه کنار کشور و گردآوری ترانه های محبوب قومی

هر روز به یک منظر خونین به در آیی هر دم متجلی تو به یک جلوۂ جانسوز از سوز غمت مرغ دلم هر شب و هر روز بانغمۀ نو تازه کند نوحه سرایی

یاغی آخر مجموعه‌ای است برآمده از روستا و جنگ.