کتاب گل برف

در تمام سطح خیابان قطره‏ هاى به‌هم‌پیوسته‌ی باران جریان داشت. آسمان پاییزى از همیشه تیره‏تر بود. گاه رهگذرى سر در گریبان فروبرده، بدون اینکه به اطراف توجهى داشته باشد به‏ سرعت از خیابان مى‏ گذشت. از پشت شیشه‏ هاى بخار گرفته‌ی مغازه‏ ها هیچ‏ چیز دیده نمى‏ شد. سکوت که هم‌نوا با همهمه‏ ى قطره ‏هاى باران ترانه ‏اى دلهره ‏آور مى‏سرود، گاه براثر سروصداى خودرویى که با عبورش آب به اطراف مى‏ پاشید، مى‏ شکست. درهاى بسته ‏ى مغازه ‏هایى که در طول خیابان صف کشیده بودند، ترس را به دل دختر کوچکى مى‏ ریختند که با تردید در کنار خیابان قدم برمى‏ داشت. رقص دانه‏ هاى باران روى آسفالت نامنظم کف خیابان دل یاسمن را مى‏ لرزاند. او گریه مى‏ کرد، از ترس و ناامیدى؛ ترس از اینکه داشت شب مى ‏شد و ناامیدى به این دلیل که هنوز به خانه نرسیده بود. چهره‏اش از اشک و قطره‏ هاى باران خیس و براثر بادى که به صورتش مى‏زد سرمازده بود. چترى‏ هایش از زیر مقنعه ‏اى که روى موهایش کج شده بود به پیشانى‏ اش چسبیده بود. لباس‏هاى نوى مدرسه ‏اش هم به شکلى دست‌وپا گیر به تنش مى‏ چسبید. پاهایش مى‏ لرزید. قدم ‏هاى کوتاهش پیش نمى ‏رفت. علاوه بر آن، او بسیار محتاطانه قدم برمى‏ داشت. جز سرما و تنهایى، سطحِ خیابانِ پوشیده از آب گل‏ آلود از سرعت او کم مى ‏کرد.

لحظه ‏اى مقابل یکى از مغازه‏ ها که مثل بقیه نشانى از رفت‏ وآمد در آن دیده نمى ‏شد ایستاد تا کیف نارنجى‏ رنگش را روى شانه ‏هاى کوچکش جابه ‏جا کند، شاید مى‏ خواست مطمئن شود به ‏جز او آدم زنده‏ى دیگرى هم در این خیابان دیده مى ‏شود؛ اما زندگى پشت قطره‏ هاى باران محو شده بود. هیچ اثرى از شلوغى روزانه دیده نمى ‏شد.