رنج ما را دو تکه می­کند. وقتی کسی که رنج می­کشد، می­گوید: «خوبم...خوبم...» به این دلیل نیست که حالش خوب است. برای این است که خود درونش به خود بیرونش فرمان داده که واژه­ی «خوبم» را به زبان بیاورد.