کتاب کسی را نکشته‌ ام

هنگام که بی‌شکوه می‌غلتد

یا در سکونت شکاف صخره‌ای،

«پذیرنده» می‌ایستد.

که اندوه توست «سنگ»

و بهار است آن‌چه از شکاف زخمی سینه‌اش

نفس‌نفس می‌زند.

اینک پیاله بچرخان

به وقت نمناک شکوفه و باران

به حیرت لرزان این رویش

پیاله بچرخان،

که گاه گل دادن سنگ است.