این کتاب داستان واپسین روزهای زندگی جانی کارتر نابغهی ساکسیفون، بر لبهی درخشش و ویرانی، با پسزمینهای اگزیستانسیالیستی است و پرداختی استادانه دارد .
پِیجو از زمان نخستین چاپش در ۱۹۵۹، با اقبال فراوان خوانندگان روبهرو بوده است و آن را همچون لیلیبازی تجربهای خلاقانه دانستهاند.
خوسه مونیوث، تصویرگر بزرگ آرژانتینی، توانسته است با قریحهای شگرف عمق این داستان را نشان دهد؛ جاز، شبهای بیخوابی، و پاریس سالهای ۱۹۵۰.