به اعتقاد فروغی، ما ایرانیان نباید در این تأسیسِ جدید حالت منفعل داشته باشیم. باید در جامعۀ ملل دخالت کنیم و در تدوین قوانینِ بینالمللی نقش فعالی داشته باشیم. به گفتۀ او، دُوَل و مللْ همه داخل در یک حوزۀ اجتماع خواهند بود و اوضاع زندگیِ آنها بر هم تأثیر خواهد گذاشت و مملکت ما هم خارج از این حوزه نخواهد بود. همین دیدگاه باعث شد که در این کار پیشقدم شود و کوششهای زیادی انجام دهد و اعتبار بینالمللیِ بالایی به دست آورد. یکی از آثار حضور فعال در جامعۀ بینالمللی به نظر او، لزوم همکاریِ اقتصادی و متروک کردن یا تخفیفِ حقوق گمرکی بود.همچنین بر این باور بود که برای اینکه بتوانیم در سطح بینالمللی وجهۀ بالاتری پیدا کنیم باید اقدام به تغییر برخی قوانین و سیاستهای داخلی کنیم. از جمله آنکه معتقد بود «در مورد بردهفروشی باید فکری کنیم، زیرا عدم تصویب آن، ایران را بدنام کرده است». او به واقعیّاتِ جهان سیاست هم بهخوبی پی برده بود و بهدرستی مینویسد که در کنفرانس صلح، بهرغم عناوین زیبایی مانند حق و عدالت و مساوات، کشورهای بزرگ مثل آمریکا و فرانسه و انگلیس کار را در دست گرفتهاند و هر طور خواستند قوانین را نوشته و به بهانۀ بیطرفیِ ایران در جنگ، اجازۀ حضور هیئت ایرانی به جلسات را نمیدهند.