چیزی در روح شعر، یعنی کاملاً شکل و نغمه دقیقش، مرا موظف می کند که آن را در قالب کلمات درآورم. چنین فعالیتی راهی است برای رهایی از خیال واهی زمان. شعر سرعت زمان را کاهش میدهد، آن را نگه میدارد و ما را از دستش رها میسازد؛ چه شعرگونگی کلمات در ادبیات باشد، چه شعرگونگی آواهای موسیقی.