نویسنده پیشنهاد میکند که فرض فروید مبنی بر مصری بودن موسی، هر گونه انتساب ساده از یک هویت ناب را تضعیف میکند، و علاوه بر این، این هویت خود را نمیتوان بدون شناخت محدودیتهای ذاتی در آن اندیشید یا کار کرد. سعید پیشنهاد میکند که چنین حس هویتی حلنشده و ظریفی، اگر در واقعیت سیاسی تجسم یابد، ممکن است مبنای تفاهم جدیدی بین یهودیان و فلسطینیان باشد، یا هنوز هم ممکن است شکل بگیرد. در عوض، راهپیمایی بی امان اسرائیل به سوی یک کشور منحصرا یهودی، هر گونه حسی از گذشته پیچیده تر و فراگیر را رد می کند.