کتاب در کسوت ابر

مجموعه شعر در کسوت ابر از مهستی بحرینی در سال 1396 و در 92 صفحه به چاپ رسیده است. مهستی بحرینی در شعرهای خود در این مجموعه، گاه به لحاظ‌نویسی در سبک آزاد یعنی بدون وزن حرکت می‌کند و گاه در تحرک نوشتاری خود از وزن استفاده می‌کند. برای مثال در شعر کوچه از وزنِ «فاعلاتن مفاعلن فعلن» بهره می‌برد و می‌نویسد: «صبح تا شام پشت پا خوردن/ کوچه، سگ جان، هنوز سرسخت است/ گیج، دلمرده، گنگ، بی‌شروشور/ چه کسی گفت کوچه خوشبخت است؟» یا در شعر اول کتاب خود با عنوان «خاکستری» از وزن و قافیه‌پردازی نابهنگام استفاده می‌کند: «نه ستاره‌‌ای، نه پرنده‌ای/ خط خاکستری می‌کشد افق/ سوگوار، سرد/ بی‌نوازشی دیدگانم را!/ ابرها هم از او کوچ کرده‌اند/ با چه پر کنم آسمانم را؟» او اغلب با رویکردهای شاعرانه‌ی خود نشان می‌دهد که به لحاظ شاعرانگی، خود را متعلق به سنت شاعران نیمایی می‌داند. شاعرانی که شعرهایشان را می‌توان مثلاً با شعرهای مشخصی از احمد شاملو و شعرهای فروغ فرخزاد در دو کتاب آخر خود و… متفاوت دانست. همین‌طور شاعرانی که می‌توان آن‌ها را منفصل از فوران و جوش مدرنیته در معنای محض آن از دفتر شعرِ «طرح» از احمدرضا احمدی به بعد، رویکرد شاعران شعرِ حجم و شاعران شعرِ دیگر در دهه‌ی چهل و شاعران بعد از آن‌ها دانست.

مهستی بحرینی متولد سال 1317 و تخصص اصلی او ترجمه است. او کتاب‌های مهمی چون «اعترافات» از ژان‌ ژاک روسو، «مادام بوآری» از گوستاو فلوبر، «هستی و نیستی» از ژان پل سارتر، «اسطوره‌ی سیزیف» و «عصیانگر» از آلبر کامو و… را به فارسی برگردانده است.