افلاطون در این کتاب از روش گفت وگو استفاده کرده است. اصل گفت وگوهای این کتاب به زمانی که افلاطون پنج ساله بوده، یعنی هنگام «صلح نیسیاس» بازمی گردد. افلاطون سال ها بعد یعنی در شصت سالگی مضمون اصلی آن گفت وگوها را به گونه ای نمایش گونه و نیمه داستانی به نثر در آورده است. افلاطون در این کتاب دیدگاه های پذیرفته شده آن روزگار را درباره عدالت از زبان شخصیتهای «کفالوس» مردی نیکوکار و بازرگانی ثروتمند، «پولمارخورس» شاعری برجسته، «وتراسیماخوس» سوفیست، بیان کرده است.