کتاب هفت ذهن زیبا

کتاب «هفت ذهن زیبا» نوشته‌ی دریل کانینگام، ترکیبی جذاب از علم، زندگی‌نامه و داستان‌سرایی گرافیکی است که زندگی و میراث هفت دانشمند کمتر شناخته‌شده را، که سهمی پیشگامانه در درک بشر داشته‌اند، زنده می‌کند. کانینگام با تصویرسازی رسا و روایت‌هایی مختصر، نه تنها دستاوردهای علمی، بلکه چشم‌اندازهای اجتماعی، سیاسی و عاطفی‌ای را که مسیر هر دانشمند را شکل داده‌اند، بازسازی می‌کند. این اثر که در سال ۲۰۱۷ منتشر شده، ادامه‌ی رویکرد منحصر‌به‌فرد کانینگام در ترکیب هنر گرافیک با عمق تحقیقی است که پیش‌تر در کتاب‌هایی درباره‌ی سلامت روان و انکار علم نیز دیده شده بود.
در بطن «هفت ذهن زیبا» انگیزه‌ای اصلاح‌گرایانه نهفته است: کانینگام می‌کوشد چهره‌هایی را برجسته کند که در تاریخ جریان اصلی علم به حاشیه رانده شده، تحت‌الشعاع قرار گرفته یا فراموش شده‌اند. این چهره‌ها شامل زنان، افراد رنگین‌پوست و دانشمندانی هستند که کارشان از زمانه‌شان جلوتر بوده یا از نظر سیاسی ناسازگار تلقی می‌شده است. این کتاب به آنتوان لاوازیه، مری آنینگ، جورج واشنگتن کارور، آلفرد وگنر، نیکولا تسلا، جوسلین بل برنل و فرد هویل می‌پردازد هرکدام در فصلی مجزا که در آن زندگی‌نامه، سهم علمی و لحظه‌ی فرهنگی‌شان در روایتی بصری پویا در هم تنیده شده‌اند. هر بخش با نقاشی‌های خطی موجز، شخصیت‌پردازی‌های گویا و بهره‌گیری مینیمالیستی اما موثر از رنگ، از نظر بصری متمایز است. آثار هنری کانینگهام تزئینی نیستند، بلکه تحلیلی‌اند فهم مطلب را عمیق‌تر می‌کنند، طنین احساسی می‌افکنند و ایده‌های پیچیده را به استعاره‌های بصری قابل‌فهم فرو می‌کاهند. برای مثال، در فصل جوسلین بل برنل، استفاده‌ی محتاطانه از رنگ، حس انزوایی را بازتاب می‌دهد که او به‌عنوان اخترفیزیکدانی جوان تجربه کرد زنی که کشف تپ‌اخترها به‌ناحق به استاد راهنمای مردش نسبت داده شد. یا در روایت مری آنینگ، تن‌های خاکستری و ملایم، فضای لایم رجیس قرن نوزدهم و محدودیت‌های اجتماعی یک زن طبقه کارگر را در دنیای علم به‌خوبی منعکس می‌کنند. آنچه این هفت شخصیت را به هم پیوند می‌دهد، نه فقط نبوغ‌شان، بلکه پایداری‌شان در برابر هنجارهای علمی و اجتماعی است. کانینگام بر شجاعتی تأکید می‌کند که برای داشتن دیدگاهی نامتعارف، در مواجهه با مقاومت نهادی یا سختی‌های فردی، لازم است. نظریه‌ی رانش قاره‌ای وگنر سال‌ها مورد تمسخر بود پیش از آن‌که به اجماع علمی برسد. فرد هویل مدل‌های کیهان‌شناسی غالب را به چالش کشید و اصطلاح «انفجار بزرگ» را با نگاهی انتقادی جعل کرد اصطلاحی که بعدها به‌طور گسترده پذیرفته شد. کانینگام در هر مورد، هم تحسین دارد و هم فاصله‌ی انتقادی؛ هم نبوغ را به رسمیت می‌شناسد، هم به تناقض‌ها می‌پردازد.