این کتاب بهطور فلسفی و انتقادی به پرسشهای بنیادین درباره نقش مخاطب در فرایند نوشتن میپردازد. پرسشهایی مانند: «چگونه در زمانهای بیمخاطب بنویسیم؟»، «فرم چیست؟»، یا «آیا مخاطب در آنسوی نوشتن قرار دارد، یا نوشتن خود مخاطب است؟». نویسنده با تکیه بر نظریههای واسازی و وجودشناسی مخاطب، مفهوم فرم را بازخوانی کرده و رابطه میان اثر، نویسنده و مخاطب را در موقعیتی مرموز و پرسشبرانگیز بررسی میکند.