در این لحظات اسفبار جهانی، هنرمند باید با مردم بگرید و بخندد. باید دسته‌گل‌های سوسن سفید را رها کرد و تا کمر در مرداب فرو رفت...

نمایشنامه در فضایی مبهم پیش میرود؛ شخصیتها جای خود را با هم عوض میکنند و خبرهای خوب و بد را رد و بدل میکنند.

آره اون‌ وقتی که من شارلین رو حامله بودم... همه دنبال زایمان طبیعی بودن. حتی مردها

خوشبختی ما همین جنس بنجل‌مونه، یه ربع طول می‌کشه تا کباب شی؛ دو ساعت هم هضم میشی؛ پس غصه هیچی نخور. پسرم دو ساعت و نیم دیگه هیچ خبری از تو توی این دنیا نیس...

نمایشنامه در قالب یک تک‌ گویی زنانه، با ارجاعاتی به اجرایی فرضی از نمایش اتللو، و تمثیل عبور از میان جنگلی تاریک، تجسمی شورانگیز از احساسات زنانه در مناسبات عاطفی و انسانی عرضه می‌ کند

دو نمایشنامه