"شش شخصیت در جستجوی نویسنده"، اثری کلاسیک و بسیار موفق است که وجوه و اشکال بی‌پایان واقعیت را مورد کنکاش قرار می‌هد و تمامی مخاطبین آماتور و حرفه‌ای تئاتر و نمایشنامه را تحت تأثیر قرار خواهد داد.

کامو در این دو اثر، نه به ستایش خشونت برخاسته و نه به تسلیم در برابر قدرت. بلکه می‌پرسد: چگونه می‌توان عدالت را طلبید، بی‌آنکه عدالت را لکه‌دار کرد؟ چگونه می‌توان در دل تباهی، انسانی ماند؟

اوژن یونسکو درباره‌ی تئاتر می‌گوید: «تئاتر، ادبیات نیست... بلکه به شکل خیلی ساده، چیزی است که نمی‌توان آن را از طریق دیگری بیان کرد.»

آدم‌ها با گذشته‌ هایی که همواره در فاصله و نزدیک‌ اند و شهر به شهر، خیابان به خیابان، قدم به قدم، لیوان به لیوان و نفس به نفس در پی‌شان می‌آیند، چه می‌کنند؟

مارتا: چی به تو این حقو میده که بخوای از من سوال کنی؟

(نمایشنامه)