یکی از بن‌مایه‌های مهمی که فردوسی برای سرودن شاهنامه از آن استفاده کرد، شاهنامهٔ ابومنصوری بود. فردوسی هنگامی شاهنامه را سرود که زبان پارسی دچار آشفتگی بود، و او از ماندگار شدن این آشفتگی و افزونی آن جلوگیری کرد.

کتاب «صد سال پس از امید» مجموعه‌ای از مقالات و ترجمه‌هاست که به بررسی نظریه‌پردازان پارادایم تفسیری و هم‌کنش‌گرایی نمادی در جامعه‌شناسی می‌پردازد.

انسان فقط هنگامی می‌تواند حقیقتاً خودش باشد که ماسک به چهره زده باشد...

نقد و تفسیر هوشنگ گلشیری نویسنده معاصر ایرانی

گزارشگر صرف نظر شده است به این ملاحظه که خود نوشته آنان به حد لازم و کافی گویا و رسا حتی روشن تر از شرح تشخیص داده شده است

(تلاشی است برای آشنا کردنِ خواننده‌ جستاردوست با اصول و قواعد جستارنویسی)