بله، روزگاری بود که بیدرنگ شب میشد و با جستوجوی گرما و تکه های تقریباً خوردنی به خوبی میگذشت.

او در پایان گفت، من مرسیه هستم، تنها، بیمار، در سرما، پیر، نیمه دیوانه و بدون هیچ راه پس و پیش

دوست داری درباره یه کبوتر برات قصه بگم؟

گه‌ گاه می‌رفتم و مزارم را تماشا می‌کردم

همه وجودش حلاوتی وحشی و ناب ساطع می کند....

از جیب پیراهن یک شیشه ی کوچک قرص بیرون می آورد، به فکر فرومی رود، یک قرص می بلعد...

امروز صبح در زدند. از نحوه در زدنش می‌شد بفهمم كه چه كسی‌ ست...