نیومی شاو به جادو اعتقاد داشت. بیست و دو سال پیش به همراه کسیدی و اولیویا، دو دوست خود تابستان را به گشت و گذار و ماجراجویی در جنگل گذراندند

الان که دارم این حرف ‏ها را به رشتۀ تحریر درمی آورم، انسان‏ های بسیار متمدنی بالای سرم در آسمان در حال پرواز هستند و سعی به کشتن من دارند.

بار دیگر طعم هوای آزادی را چشید اما گرد و خاکی خفه کننده و گرمایی طاقت فرسا هوا را در بر گرفته بود و چیزی به جز کفش های ورزشی و کت و شلوار آبی رنگش انتظار او را نمی کشیدند.

(داستان های عربی،قرن 20م)