نصرابوزید در زمرهی نوگرایان عرب است. اینها گروهی از روشنفکران و اندیشمندان عرب هستند که در نیمهی دوم قرن بیستم پدید آمدند. هرچند مشترکاتی آنان را در کنار یکدیگر قرار داده است؛ ولی یک گروه منسجم با مشخصات خاص خویش نیستند؛ بلکه هریک از آنها رویکرد و گرایشی مخصوص به خود را دارند؛ ازاینرو دستاوردهای بررسی اندیشهی ابوزید گاهی منطبق بر اندیشهی دیگران نیست.
دکتر مصطفی الحسن در این کتاب در پی آن است که اندیشههای نصرابوزید را تبیین کند و ترتیب اندیشههای وی را دربارهی برخی از موضوعات مانند آنچه اهل سنت پذیرفته است؛ بازنگری نموده و گردآورده است؛ ازاینرو این کتاب بیشتر به «گفتار در گفتار» میماند؛ بدین صورت که مؤلف اندیشههای ابوزید را مطرح میکند و اندیشههای خود را بر آن میافزاید و باروری اندیشه را هدف غایی خویش اعلام میکند. این کتاب دارای سه فصل است: فصل اول: دربارهی نوگرایی عربی، پیدایش و مفهوم آن. فصل دوم: تبیین نظر ابوزید دربارهی میراث اسلامی و توصیف وی از باور اهل سنت. فصل سوم: تشریح نظر نصرابوزید دربارهی «متن»، «مفهوم متن» و موضع او دربارهی «زبانشناسی». در نگاه مؤلف؛ خواننده این کتاب هرچند با اندیشه های ابوزید آشنا میشود؛ از وی انتظار اقناع یا طرد نمیرود؛ ولی باید در اشکالات و پرسشهای ابوزید درنگ کند.