کتاب لیوینگ تیاتر (هنر خشم و تبعید)

چیزی که باعث اهمیت این کتاب می‌شود پرداختن نویسنده به شکل‌گیری حلقه‌ی هنر آوانگارد نیویورک دهه‌ی ۱۹۵۰، به بهانه‌ی روایت زیست و فرآیند فکری و هنری یکی از رادیکال‌ترین گروه‌های تئاتر آن دوران "لیوینگ تئاتر" است. نویسنده همزیستی، تعامل و ابداعات هنرمندانی را که پس از جنگ جهانی دوم در نقطه‌ی صفر و در یک گسست فکری بنیادین به سر می‌بردند توصیف می‌کند و از خلال روایت زندگی و مواجهه‌ی شخصی آن‌ها با اتفاقات سیاسی و اجتماعی زمانه وارد جزئیات هنر و زیست سیاسی و ساحت عمومیشان می‌شود که بی‌شباهت به وضعیت امروز نیست. در زمانه‌ای که تئاتر برادوی در راستای سرگرم کردن مردمی آسیب دیده و عادی‌سازی جنگ و آزمایش‌های هسته‌ای قدرت می‌گرفت و هر چه پرزرق و برق‌تر می‌شد. عده‌ای همچون لیوینگ تئاتر به دنبال آلترناتیو‌های دیگری رفتند و به نمایش در سیرک برادوی نه گفتند. آن‌ها در آپارتمان‌ها و پارکینگ‌ها تئاتر اجرا کردند و حتی کار را به خیابان کشاندند. زیست و کار آن‌ها بهتر از هر هنرمندی در تاریخ این را اثبات کرد که هنر در زندگی روزمره‌ی هنرمند جاری است. هنرمند کارمند هنر نیست و نمی‌تواند بی‌توجه به روند جامعه‌ای که چون موجودی زنده پوست می‌اندازد، کار کند. زیست و تئاتر آن‌ها اعتراض بود و اصلاً در شکل‌گیری هنر آوانگارد اعتراضی وجود داشت. اعتراضی به وسعت یک تاریخ و سال‌ها جنگ هنر آوانگارد طغیان و سرریز بشر بود در قبال چرخه‌ی خشونتی که در آن قرار گرفته بود و همچنان نیز ادامه دارد.