با وقوع انقلاب مشروطه و تأسیس دولت جدید، تاریخ ایران وارد دوران آستانه ای خود و شاهد هم زمانی امور ناهم زمان شد. این پدیده از یک سو مقدمات کست و از دیگر سو زمینه پیوست زبان و نظام مفاهیم دوره قدیم و جدید را در ساخت.
با ورود اندیشههای تجدد و برآمدن گروهی از روشنفکران نوخاسته در عصر ناصری و در جریان جنبش مشروطهخواهی، حداقل در میان گروههایی از ایرانیان مبانی فکری مقاومت دگرگون شد.