کتاب قرمز هم رنگ خاکستری است

صدای همهمه نزدیک میشود سرم دوباره دلم را شور می اندازد.
پله ی آخر و نفسی عمیق توی قاب اتاق نشیمن می ایستم لبخندم را به سختی تمدید میکنم دست به سینه میشوم
بلند میگویم « سلام خوش اومدین
سرها به طرفم برمیگردد نگاهم میکنند ، تک تک و آرام سلام میکنند. با چشم هایشان به صندلی چسبیده اند.
خیلی منتظر ورودم به جمع شان بودند ولی حالا دیگر نه صندلی خالی پیدا میکنم و مینشینم مامان با سینی چای از آشپزخانه بیرون می آید.
به من نگاه میکند باز همان نگاه ماتش دلم برای این نگاهش میسوزد سینی چای آرام شروع میکند به تکان خوردن.