یکی از گونههای نثر کهن فارسی از ادوار نخستین آن، مجالس عالمانی از خراسان و ماوراءالنهر قدیم است که در قالب کتابهایی تدوین شده و البته کمتر توجه پژوهشگران را جلب کرده است.
در کتابت قرآن برخی آیات پشت برخی دیگر نوشته میشدند و بعدها تدوینکنندگان اولیه ممکن است در جایابیِ آیات، به رغم همۀ دقتی که به خرج میدادند، دچار اشتباه شده باشند. بِل برای فهم نا/پیوستگی معنایی آیات از این فرضیه در سراسر قرآن بهره گرفت و در ترجمهاش از قرآن اِعمال کرد.
شاید وقتی دیگر نیازمند چیزی نباشی همه چیز داشته باشی و هنگامی که دست از تلاش کردن برای میسر کردن مسائل بر میدارید، هرچیزی ممکن است به وقوع بپیوندد. فقط میدانم که "من" قدیمی دیگر وجود ندارد و از سر راه کنار رفته است.