کتاب طنزهای توخالی

بعد از اینکه بابا و عموهایم پیکان پکیده پدربزرگ مرحومم را فروختند، به فکر این کار افتادم. اگر کسی ماشین دست دوم و حتی دست سوم کسی را می‌خرد چرا زیرشلواری و پیراهن و زیرپوش به جامانده او را نخرند؛ مخصوصاً اگر مال یک شخص دوست داشتنی و محترم باشد. پولی که از فروش پیکان به دستشان رسید بین پدر و عموها و عمه‌ها تقسیم شد و حتی به اندازه پول یک ساندویچ هم به من ندادند... با این حال فکر تازه‌ای به مخم زد و گونی لباس‌های پدربزرگ را برای فروش گذاشتم. باورتان می‌شد می‌خواستند همه‌اش را دور بریزند یا آتش بزنند؟ اگر این طور بود چرا پیکان را آتش نزدند؟ الکی‌ترین چیز این است که بگویند بهداشت و از این جور چیزها. اولاً که مادر بزرگ واقعاً همه آنها را توی تشت ریخت و چند بار شست. واقعاً دیگر بوی پدر بزرگ را نمی‌دهند. دوماً اگر مسئله بهداشت مهم است، مگر همان پیکان خیلی بهداشتی بود؟ خودم چندبار توی بچگی‌هام روی صندلی پشتی‌اش جیش کردم، ولی پی پی کار من نبود؛ کار پسر عمویم بود ولی نمی‌گویم کدام یکی از آن‌ها.....