انسان هنوز مرکز عالم است اما از آن جا که مرزهای هستی را تا سر حد انفجار گسترش داده است،در این میان خود انسان عملا به موجودی غیر قابل رویت مبدل شده است. در این میان،بالها و چشمهای مصنوعی پله برقی دردی را دوا نمیکند. شاید بی کار نشستن و نفس عمیق کشیدن بهتر از آن باشد که با انفجار بمب یکدیگر را از زمین به هوا پرتاب کنیم. شاید عجیب به نظر برسد،اما گاهی دست روی دست گذاشتن باعث میشود اوضاع خود به خود درست شود. در وضعیت کنونی،از اینکه آزادی را از دست بدهیم وحشت داریم.آزادی ترکیبی از نظم و دقیق بودن ساعتهای سویسی و بی پروائی است. در حال حاضر از بی خیالی و بی پروائی خبری نیست...