هنر بافندگی از نخستین مظاهر تمدن بشری است و سرزمین ایران از نظر سبک و شیوههای بافت و تنوع تولیدات در میان سایر تمدنها از جایگاه ممتازی برخوردار است. از آنجا که دوره صفوی «عصر طلایی هنر پارچهبافی ایران» نام گرفته است؛ در این پژوهش، پارچه بافی ایران صفوی با تمرکز بر نقش پارچه در اقتصاد، سیاست، جامعه، فرهنگ و هنر این دوره مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین نگاهی داشتهایم به نقش سه شهر اصفهان، یزد و کاشان به عنوان بزرگترین شهرهای تولیدکننده بافتههای نفیس، شهر تبریز که بزرگترین مرکز تجارت پارچه و ابریشم و مرکز طراحی بافتهها بوده است و نیز شهر رشت به عنوان مهمترین تولیدکننده ابریشم خام. عوامل رشد و رونق هنر پارچهبافی و دلایل رکود این هنر در اواخر دوره صفوی از دیگر مباحثی است که در این کتاب بدان پرداخته شده است. با بیش از 80 تصویر منحصر به فرد از پارچههای بافت این دوره و اسنادی دست اول از کلیسای ارامنه اصفهان.