استیون گرین بلت اندیشمند و منتقد برجسته ادبیات و از پایهگذاران مکتب نو تاریخیگری در این کتاب با نگاهی تحلیلی به واکاوی مرزهای آزادی در نمایشنامهها و غزلوارههای شکسپیر میپردازد. او کوشیده است تا نشان دهد چگونه شکسپیر توانست در دوران الیزابت اول و در سایه محدودیتها با به کارگیری تخیل، ایهام و چندلایگی زبان و در بستر فاصله تاریخی فضائی برای تفکر و بیان آزاد بیآفریند. او همچنین به زیباشناسی آثار او میپردازد: شکسپیر، برخلاف معیارهای کلاسیک رنسانس، زیبایی را نه در کمال مطلق که در ویژگیهای فردی میداند و بدین شیوه محدودیتهای ساختاری را به ابزار آفرینش معنا بدل میکند. این مطالعه ضمن تحلیل ساختارهای متنی و فرامتنی به ارتباط میان آزادی هنری و چارچوبهای قدرت اشاره دارد.