زمانی که تئاترِ برشت به تئاتر اپیک تبدیل میشود، عمل دراماتیک دیگر بهشکل یکدست و پیوسته اجرا نمیشود، بلکه بیوقفه قطع میشود تا هنرمندان مستقیما تماشاگران را مخاطب قرار دهند. برشت قصد دارد که تماشاگران را در کشمکشی که در فضایی بسته رخ میدهد درگیر نکند، بلکه نشان میدهد چگونه تضادْ بخشی از واقعیتی است که از هرطرف این کشمکش را فرامیگیرد. حالا دیگر موضوعِ درامْ تنشها و احساساتی نیست که افراد مختلف را با هم متحد میکند یا در مقابل هم قرار میدهد، کشمکش میان انسان و جامعه هم نیست، بلکه حالا موضوعْ آشکارشدن و گاه برهمافزاییِ تضادهایی است که ارتباطات اجتماعی ما را میسازند؛ موضوعْ تکامل این تضادها در دنیایی است که در حال پیشرفت و تغییرشکل است.