با چشم‌های زرد پاييز در ايوان خانه نشسته بود و من...

پناه بر دانش سنگ از کشاله‌های نمناک روان...

ای هفت سالگی، ای لحظه شگفت عزیمت، بعد از تو هر چه رفت، در انبوهی از جنون و جهالت رفت

در آغوش هم، در این دایره بی پایان، من امتداد توام، یا تو امتداد منی!

شیرسنگی به پای شکسته اش نگاه می‌کند...