ره چنان باریک و رهروان بسیار؛ شب نمادی است از سرما.

انگار دارند هر تکه اش را در هر خواب و کابوس به من می دهند؛ نامی که خاموش می شود

به شهر های دیگر می گریزم/ و مرا می یابی...

یک باره به آسمان پرواز می کند...