چشم هات آشیانه های اتاق بود از کنج راه آب کور صدات غروبی که عنکبوت ها را به آواز جفت شان پاسخ می داد...

مادرانه می‌لیسد پلنگ دهان خونین توله‌‌ هایش را پس از دریدن خرگوش...

صدای پر زدنی می شنوم که پنهان از بالای سرم می گذشت و آواز زنی شب بیدار در ساحلی در سرزمینم

کتاب نامی نمی توان گذاشت مجموعه ای است از شعر سپید کوتاه و بلند...

زندگی چیزهای زیادی از ما می گیرد...