این کتاب روایت تاریخی تبدیل شدن خشونت جمعی به عنصری بنیادی در ساخت دولت و اقتدار سیاسی در خاورمیانه است که زمینهسازیاش اقتصاد سیاسی غارت و چپاول بود و طی سه دوره تاریخی متوالی بر این بخش از جهان غالب گشت. دوره نخست، مصادف است با دوره متأخر حیات امپراطوری عثمانی و برآمدن پدیدهای که میتوان از آن با عنوان «اقلیتسازی» از جماعتهای متکثر ساکن در این منطقه و «سرزمینی کردن» جغرافیای حضور آنها نام برد. دوره دوم شاهد تلاش دو امپراطوری انگلیس و فرانسه است برای اعمال سلطه بر مشرق و دستاندازی بر منابع مادی آن به ویژه نفت و منابع مالی و سرزمینیاش از طریق کاربرد روشهای قهری و اغلب خشونت بار ترفیع و پشتیبانی از یک گروه قومی، مذهبی در مقابل سایرین. برآمدن دولتهای پسا استعماری آخرین مرحله از چرخه معیوب خشونت جمعی است. دولتهایی که در مواجهه با مداخلات مستمر و پایانناپذیر بیرونی که با هدف حفظ منافع استعماری و تسلط پایدار بر منابع خاورمیانه انجام میشد. به نهادینه کردن خشونت همچون روش اصلی حکمرانی روی آورند.