اندوه حاصل از غربت و بیگانگی هرگز سایهی سنگین خود را از زندگی کازان برنداشت. تا جایی که حتی جایزهی اسکارش را نیز سرشار از حزن در دست گرفت. شاید برای کمی تسلی خاطر بود که قصد سفر به سرزمین مادریاش، کایسری کرد؛ درست مثل قهرمانان تراژدیهای یونان که از سرنوشت خود آگاهند اما پیش از مرگ به مجادله با آن برمیخیزند