آسیبی که در دوران کودکی به ما وارد میشود را نمیتوان جبران کرد، زیرا نمیتوانیم چیزی را در گذشته تغییر دهیم. ما میتوانیم خودمان را تغییر دهیم. ما میتوانیم خود را اصلاح کنیم و یکپارچگی از دست رفته خویش را با انتخاب نگاه دقیقتر به دانشی که درون بدن ما ذخیره شده و نزدیکتر کردن این دانش به آگاهی خودمان به دست آوریم. این راه بطور قطع آسان نیست، اما تنها راهی است که میتوانیم با آن از زندان بیرحم و نامرئی دوران کودکی خود رها شویم.
ما آزاد میشویم، با تبدیل خود از قربانیان ناآگاه گذشته به افراد مسئول در زمان حال، که از گذشته خود آگاه شده در نتیجه قادر به زندگی با آن هستیم. اکثر افراد بطور دقیق برعکس این کار را انجام میدهند. آنها بدون اینکه بدانند گذشته خود به طور مداوم در حال تعیین کنشهای فعلی آنها است، از یادگیری هر چیزی درباره پیشینه خود پرهیز می کنند.