صدای مردانه‌ای در گوشش پیچید “دخی خودتی؟ بابا آخه دختر اینقدر شبیه مادرش می‌شه؟ بغض کرده بود: “حبیب تویی؟...

«برم اونجا چی کار؟» علیرضا غمگین خندید برو.... نذار متروک شه. اشک دیگری از چشم هاله ریخت. بذار متروک در را باز کرد. از قلبم که عزیزتر نیست.» پیاده شد. کلید را روی صندلی گذاشت و آرام گفت: من به قدر کافی ازت خاطره دارم..... اینجا... روی شقیقه اش زد. تو سرم...» روی سینه اش زد. اینجا تو قلبم... نیازی به چهار تا آجر و سنگ نیست که مال من باشه با نه... من سهمم از تو رو برداشتم.... باقیش برای خودت... خدا حافظ

(داستان های فارسی،قرن 14)

(داستان های فارسی،قرن 14)

(داستان های فارسی،قرن14)