مثل پر کاهی بین آسمان و زمین معلق مانده بودم

نثری پر کلمه و موجز بدنه رمان را ساخته است...

قصه یک پراکندگی انسانی است در شهری مدرن و تاریخ زده...

کتاب کاوشی است در دگردیسی آدم ها...

از پشت پنجره برگشت و تا کنار شومینه رفت جلو، آتش حالا گر گرفته بود، صدای ترکیدن چوب ها می آمد، شعله ها زبانه می کشیدند، صندلی را جلوتر کشید و نشست...

دلدار گفته بود: من از خداحافظی طولانی بیزارم. یه خداحافظی طولانی، مثل پریدن از یک ارتفاع بلنده. هرچه‌قدر دل دل کنی. هرچه‌قدر این پا اون پا کنی فقط سخت‌ترش می‌کنی. باید چشماتو ببندی و یکدفعه بپری.