کافورپوش داستان گم ‌شدن است.

صدای در توی سرش کوبیده می شود. پله ها تند وتند چرخ می خورند و از زیر پایش بالا می روند...

چی می شد اگر دعوتش را قبول می کردم و یک روز صبح، صبحانه را با او می خوردم؟

دم غروب بود که رسیدم. آسمان تهران آبی پرتقالی بود و شهر، انگار زیر لحافی زرد و نارنجی عشق بازی کند،

وارد که می شود شروع می کند به گرم کردن... باشگاه بزرگ است و تاتامی هایش را تازه شسته اند...

خون رنگ می بازد. مرگ رنگ می بازد