در روایت‌های او، مرز میان اثر نظری و اثر داستانی مخدوش می‌شود. در توماس تاریک همه‌ی جلوه‌های هنر روایت بلانشو را می‌توان یافت: داستانی که بیشتر بر یادآوری‌ها و تک‌گویی‌های درونی استوار است تا کنش شخصیت‌ها.