نوشتار پیش رو نه در قامتی چون نقد ادبی به عرصه می‌آید و نه حتی داعیه‌ی تحلیلی کاملا جامعه‌شناسانه دارد، بلکه تنها می‌خواهد گزارشی باشد و قرائتی از زمینه و بستر گرایش‌های موثر چند رمان فارسی در دهه‌ای که از سر گذشت: دهه‌ی نود شمسی.

(داستان نویسی)

استیون کینگ، نوشت: "وقتی دیالوگ درست باشد، ما می دانیم. وقتی اشتباه است، می دانیم که مانند یک آلت موسیقی بد کوک شده روی گوش می چسبد." در کتاب راهنمای نگارش گفت و گو ویلیام نوبل به شما نشان می‌دهد که چگونه دیالوگ‌هایی بنویسید که درست به نظر برسد و کمک کند.

آمانده بولتر در این کتاب تشریح می‌کند که نویسنده در جریان خلق داستان چگونه می‌تواند در همان نوشت اول قوه خلاقه غریزی را با تفکر انتقادی غربالگر خود ترکیب کند و به نتیجه مطلوب‌تری برسد.

کار خردمند چیست؟ او تن به دیدن، خوردن و غیره میدهد و علی رغم میلاش این جراحت نه سوراخ را که به گفته ی بهاگاواد گیتا همان بدن است میپذیرد خرد؟

هر شبانگاهی كه‌ امیری امر می‌كند: قصه بگو! و شهرزاد لبنان كلمه می‌گشاید به گفتن، ‌امیری می‌میرید؛ و هر سحرگاه كه شهرزاد لب فرو می‌بندد، كلمه می‌میرد وداستان‌نویسی‌ زاده می‌شود...