کتاب خزان بی گناهی

آدم به دشواری میتواند مهمترین اتفاقات زندگی اش را بیان کند. اتفاقاتی که مایه ی شرمساری و سرافکندگی اش است چرا که واژه ها از قدر و ارزش و اهمیتشان می کاهد.
اتفاقات مهمی که به گمان انسان به هیچ وجه در قالب کلمات نمی گنجد و همچون روز اول بکر و تازه است. پس از بیان شدن از طریق کلمات پست و حقیر میشود. اما وضعیت از این هم بدتر است مگر نه؟ مهمترین اتفاقات زندگی معمولاً در اعماق قلب راز نگه دار انسان مدفون میشود. درست مثل علامت گذاریهایی رمزی برای یافتن گنجینه ای که دشمنان در پی کشفش هستند این احتمال وجود دارد که انسان در این راستا به کشف و شهودی نیز دست پیدا کند کشف و شهودی که بهای سنگینی را نیز بابت آن می پردازد آدم ها با نثار نگاهی عاقل اندر سفیه شما را احمق فرض میکنند طوری که گویی احمقی پیش نیستید. حتی کلمه ای از حرفهایتان را هم ابدا درک نمیکنند و نمی فهمند که اصلا چرا این قضیه به نظر شما تا آن حد مهم بوده قضیه ای که شما تقریبا فریاد زنان آن را بر زبان رانده اید به گمانم این بدتر و وحشتناک تر است.
رازها همچنان در اعماق قلبی مهر و موم شده باقی میماند آن هم نه به خاطر عدم تمایل صاحبشان به بازگویی بلکه به خاطر نیافتن گوشی فهیم و آشنا.