محال است با کسی همصحبت شویم و مجبور به دلیل آوردن نباشیم. همة ما محکوم به دلیل آوردن یا «استدلال کردن» هستیم. استدلال کردن مهارتیست بهغایت حیاتی که متأسفانه بیشتر اوقات ما خودمان را از این مهارت اساسی بینیاز میبینیم. بیشتر ما به توهم خطرناکی به نام «توهم منطقی بودن» مبتلا هستیم. اینجاست که برای خود و دیگران سفسطه میکنیم یا قربانی سفسطههای مختلف دیگران میشویم.