حق خواندن قرآن آن است که زبان عقل دل در آن شریک باشند و هریک را بهذهای خاص باشد:
بهره زبان درست و روشن خواندن حروف است.
بهره عقل تشخص معارف و تفسیر معانی قرآن است.
بهره دل پند گرفتن است در ترک بدی و گزینش نیکی.
پس زبان پند دهنده است و عقل ترجمه کننده و دل پند پریزنده.