اِدن از پنجره‌ی کوچک هواپیما کوه توچالِ به برف نشسته را دید که بر تهران مشرف بود

جنایت ها و خشونت های بی پرده ای که در آثار ژان پاتریک مانشت دیده می شوند و لایه های پنهان اجتماع را برملا می کنند...

که تو از ازل غمگین بودی، خنده غمگین‌ ترت می‌کند.

واقعیت و خیال، تصویری از دنیایی در آستانه‌ فروپاشی خلق می‌کند

من امروز که این جا ایستاده ام، به یقین می گویم همه ی آن چه که ساخته ایم، اینک به دست ویرانی ست

حدود ساعت چهار صبح، صدای رگبار گلوله آرامش شب را شکست