زندان‌بان داستان فراموش شدگانی است که به مرگ خودشان راضی شده‌اند. هر محکوم و زندانبانی که پایش به دوستاق می‌رسد فراموش می‌شود و محکوم به فراموش کردن است.

(داستان های فارسی،قرن 14)