(داستان های فرانسه، قرن20 م، برنده جایزه الن فورنیه)

(دو نمایشنامه ی فارسی،قرن 14)

این قصه یک روانکار است که شیوه خاصی را برای مداوای بیمارانش به کار می برد و هیچ وقت آن ها را در مطب خود ملاقات نمی کند.

(داستان های فرانسه، قرن 20 م)

فضای این نمایشنامه، فضایی خیالی و کابوس وار است

(داستانهای فرانسه،قرن 20،کمترین نوبت چاپ:14،بیشترین نوبت چاپ:18،باقاب)

(داستان های فرانسه،قرن 20م)

(داستان های فرانسه،قرن 20م،برنده ی جایزه ی نوبل ادبی 1952،برنده ی جایزه بزرگ رمان از آکادمی فرانسه)

من هم تشنه بودم سرم را عقب دادم و خودم را رها کردم تا بیفتم وسط درخت‌ها. صورتم را فرو کردم توی گل سرد و دیگر تکان نخوردم من این طور مردم به زودی تنم با زمین یکی می‌شود.